niet alleen maar rozengeur en maneschijn
Door: lotte
Blijf op de hoogte en volg Lotte
27 April 2017 | Kenia, Kisumu
deze week was echt alles behalve rozengeur en maneschijn...
we begonnen de week op maandag weer op stage waar we eerst een gesprek hadden met de manager om te praten over het schoolproject. toen hij aan ons vroeg of we nog een feedbackpunt hadden voor mama ngina hadden wij als puntje dat we het omgaan met zieke kinderen soms wel een beetje laks vinden. we hadden het ook over 1 van de babytjes die nog steeds een bult achter zijn oor heeft die niet kleiner word. francis (manager) was het met ons eens en zei dat we met hem naar het speciale kinderziekenhuis mochten.
zo gezegd zo gedaan! dachten we.. toen we op het kantoortje van de mama's binnen kwamen hing er een gespannen sfeer die niet zo zeer van ons af kwam. mama Ruth vroeg of ik even wou gaan zitten, dus deed ik dat. ze begon over de aankomende woensdag. ik zou namelijk weer mee gaan naar de rechtbank voor de definitieve uitspraak van Nelly. een meisje die bij mama ngina woonde en weer naar huis mocht. de rechtszaak ging niet door.. toen ik vroeg waarom niet werd het wederom stil...
weetje wat het is Lotte.. soms heeft god een persoon harder nodig dan dat wij die persoon nodig hebben.. toen ik nog steeds als een schaap zat te kijken omdat ik er echt niks van snapte kwam het hoge woord er uit. Nelly was in het weekend overleden in het Obama ziekenhuis door bloedproblemen. ik kon er niks aan doen maar de grote sluizen gingen open en ik moest zo verschrikkelijk huilen... over professionaliteit gesproken.. een lief klein meisje van amper 6 jaar hoort niet te sterven?, en toch gebeurt het.
als klap op de vuurpijl mochten we daarna met 3 kinderen naar het betreffende Obama ziekenhuis. Ze hebben verschillende MRI scans bij William gedaan en bloedtesten bij de kleine nicole na lang lang en nog langer wachten kwamen dan eindelijk de uitslagen. bij de kleine baby William was er tot onze grote verbazing niks aan de hand, maar Nicole had dus wel een uitslag die ons liet schrikken. Nicole had namelijk bloedproblemen. na het nieuws van die ochtend deed het ons hart wel even sneller kloppen maar we waren blij dat de dokter er nu al achter kwam.
dinsdag was het votingday hier in kenya. daarom hadden Sarah en Milli liever niet dat we het terrein van mama ngina zouden verlaten omdat ze niet weten wat er kan gebeuren. (kenianen kunnen nog al heftig reageren op politieke dingen) dinsdag was ook de dag dat de kleine Nicole terug moest naar het ziekenhuis. esther en ik konden niet met haar gaan, dus gebeurde het ook niet. iets waar ik me best boos over kan maken. maar ik zie ook wel in dat er niks gaat veranderen en dit nou eenmaal ook een stukje cultuur is.
woensdag was de dag dat de chaos hier even uitbrak. sochtends loop je nog gewoon over straat in het toch wel mindere deel van kenya. en een uur laten zijn mensen met stenen aan het gooien en worden er autobanden in brand gestoken. terwijl de mama's wel een beetje gestresst waren maar de rest verder gaat in hun normale dagritme deden ook de hollanders dat. toen ik net een baby aan het verschonen was en er achter me geschoten werd op straat schrok ik alleen wel een beetje. de mama's gaven ons het bevel om op kantoor te gaan zitten dus waren we noodgedwongen om weer pauze te houden. gelukkig was het al redelijk snel weer rustig. (bijna 2 uur)
smiddags was de begrafenis van de kleine Nelly, maar door de onrustige toestand mochten Esther en ik niet mee. iets wat voor de locals moeilijk te begrijpen was.
een toch wel heftige week dus..
aankomend weekend maar voor de absolute afleiding zorgen en onze safari gepland! foto's volgen :)
we begonnen de week op maandag weer op stage waar we eerst een gesprek hadden met de manager om te praten over het schoolproject. toen hij aan ons vroeg of we nog een feedbackpunt hadden voor mama ngina hadden wij als puntje dat we het omgaan met zieke kinderen soms wel een beetje laks vinden. we hadden het ook over 1 van de babytjes die nog steeds een bult achter zijn oor heeft die niet kleiner word. francis (manager) was het met ons eens en zei dat we met hem naar het speciale kinderziekenhuis mochten.
zo gezegd zo gedaan! dachten we.. toen we op het kantoortje van de mama's binnen kwamen hing er een gespannen sfeer die niet zo zeer van ons af kwam. mama Ruth vroeg of ik even wou gaan zitten, dus deed ik dat. ze begon over de aankomende woensdag. ik zou namelijk weer mee gaan naar de rechtbank voor de definitieve uitspraak van Nelly. een meisje die bij mama ngina woonde en weer naar huis mocht. de rechtszaak ging niet door.. toen ik vroeg waarom niet werd het wederom stil...
weetje wat het is Lotte.. soms heeft god een persoon harder nodig dan dat wij die persoon nodig hebben.. toen ik nog steeds als een schaap zat te kijken omdat ik er echt niks van snapte kwam het hoge woord er uit. Nelly was in het weekend overleden in het Obama ziekenhuis door bloedproblemen. ik kon er niks aan doen maar de grote sluizen gingen open en ik moest zo verschrikkelijk huilen... over professionaliteit gesproken.. een lief klein meisje van amper 6 jaar hoort niet te sterven?, en toch gebeurt het.
als klap op de vuurpijl mochten we daarna met 3 kinderen naar het betreffende Obama ziekenhuis. Ze hebben verschillende MRI scans bij William gedaan en bloedtesten bij de kleine nicole na lang lang en nog langer wachten kwamen dan eindelijk de uitslagen. bij de kleine baby William was er tot onze grote verbazing niks aan de hand, maar Nicole had dus wel een uitslag die ons liet schrikken. Nicole had namelijk bloedproblemen. na het nieuws van die ochtend deed het ons hart wel even sneller kloppen maar we waren blij dat de dokter er nu al achter kwam.
dinsdag was het votingday hier in kenya. daarom hadden Sarah en Milli liever niet dat we het terrein van mama ngina zouden verlaten omdat ze niet weten wat er kan gebeuren. (kenianen kunnen nog al heftig reageren op politieke dingen) dinsdag was ook de dag dat de kleine Nicole terug moest naar het ziekenhuis. esther en ik konden niet met haar gaan, dus gebeurde het ook niet. iets waar ik me best boos over kan maken. maar ik zie ook wel in dat er niks gaat veranderen en dit nou eenmaal ook een stukje cultuur is.
woensdag was de dag dat de chaos hier even uitbrak. sochtends loop je nog gewoon over straat in het toch wel mindere deel van kenya. en een uur laten zijn mensen met stenen aan het gooien en worden er autobanden in brand gestoken. terwijl de mama's wel een beetje gestresst waren maar de rest verder gaat in hun normale dagritme deden ook de hollanders dat. toen ik net een baby aan het verschonen was en er achter me geschoten werd op straat schrok ik alleen wel een beetje. de mama's gaven ons het bevel om op kantoor te gaan zitten dus waren we noodgedwongen om weer pauze te houden. gelukkig was het al redelijk snel weer rustig. (bijna 2 uur)
smiddags was de begrafenis van de kleine Nelly, maar door de onrustige toestand mochten Esther en ik niet mee. iets wat voor de locals moeilijk te begrijpen was.
een toch wel heftige week dus..
aankomend weekend maar voor de absolute afleiding zorgen en onze safari gepland! foto's volgen :)
-
27 April 2017 - 21:34
Ingrid Verschuren:
Heftig voor je Lotte! Pfff...heel veel sterkte! X -
27 April 2017 - 21:36
Yvonne:
Goh Lotte, wat een verdrietige en spannende week. Wel een mooie manier van vertellen dat God een kind harder nodig heeft, maar ik kan me voorstellen dat je enorm schrok. En ja dan huilen...natuurlijk zou ik zeggen. Het lijkt wel dat in no time de hele wereld aan jullie voorbij trekt: kinderen, ziekte, doord, geweld, de roekomst van het land door verkiezingen....
Ik ben wel blij te horen dat jullie veiligheid een serieuze aangelegenheid is. Ook jullie gezondheid vertelde mama, toen ze met papa bij ons een borrel kwamen drinken. Ik begreep dat je regelmatig naar bed werd gestuurd toen je darmproblemen had.
Ik hoop dat je daarvan helemaal opgeknapt ben.
Houd je taai lieverd!! X
-
27 April 2017 - 22:13
Biggy:
''Tis eigenlijk ongeloofelijk hoe wij als westerse alles vanzelfsprekend aannemen!. Eten op de tafel, gezondheid of zorg daar voor. Jouw verhalen laat me wel even goed nadenken over alles, als ik ooit klaag over iets , punch me! -
27 April 2017 - 22:38
Mieke Schneider:
Heftig.....heftig.....nog heftiger xxxx. -
28 April 2017 - 07:51
Jacqueline:
Pff wat een bagage krijgen jullie mee zeg. Levenservaring is goed maar dit is wel heel heftig op jullie jonge leeftijd. -
28 April 2017 - 13:45
Saskia:
Heftige tijd geweest voor jullie. Door je verhalen wordt je hier wel met beiden voeten op de grond gezet. Wat kan er in onze westerse wereld toch gezeurd en moeilijk gedaan worden over zaken die zo er niet toe doen. Alles lijkt vanzelf sprekend terwijl dat op zoveel plaatsen in de wereld absoluut niet is. Zou goed zijn wanneer mensen daar vaker bij stilstaan en proberen daar waar kan ook hun steentje bij te dragen.
Intussen rete trots op jou en de meiden hoe jullie het allen doen -
28 April 2017 - 18:45
Iris Schneider:
Lieve Lot,
Heb je blog nu al voor de 4de keer gelezen. Het is zo heftig dat ik moeite heb met de juiste reactie. Laat ik dus maar eerst beginnen met het uiten van mijn ONTIEGELIJKE trots voor jullie meiden. Zoals Yvonne al zei: Ongelooflijk wat jullie allemaal al meegemaakt hebben. Het is vreselijk van Kleine Nelly. En natuurlijk moest je huilen. Ik zat het met tranen in mijn ogen te lezen (en ik kende Kleine Nelly niet eens).
Het leven kan moeilijk zijn, en vooral in een weeshuis in Kenia. Om na dit nieuws met drie andere kleintjes naar het ziekenhuis te moeten, zou wel helemaal moeilijk geweest zijn, maar dank zij jullie hebben ze Nicole's bloed probleem ontdekt. Ik weet dat ze een vervolg afspraak had waar jullie niet naartoe konden, dus Nicole zelf is ook niet geweest ... Ik ben blij dat jullie niet mochten, het had ECHT levens gevaarlijk kunnen zijn. Is Nicole ondertussen wel terug naar het ziekenhuis gegaan, nadat het politieke gevaar over was, is ze nu een beetje beter aan het worden?
Je schreef ook dat alles goed was met William. Ik neem aan dat William het jongetje is met de bult achter zijn oor, dus daarbij ook het jongetje is die Malaria had ... Is dat zo? Wilt dat zeggen dat hij genezen is van zijn Malaria?
Ik ben het met alle bovenstaande gesprekken eens. Ongelooflijk; hoeveel mazzel hebben wij, dat we geboren zijn waar we geboren zijn. Ons leven is zo eenvoudig, toch hebben wij een neiging om zoveel problemen over niets te maken ... schandalig!
Ik denk ineens terug aan het lijstje die je gemaakt had, toen je nog een definitieve beslissing moest maken tussen Kenia en America, 2 van de voordelen onder Kenia waren: Ander cultuur leren kennen en Zelf ontwikkeling als mens. Deze twee punten zijn jullie meiden zeer zeker aan het meemaken. Ik zie al wel dat het heel moeilijk kan zijn meisje, Maar jullie zijn KANJERS!
Heel veel plezier op de safari en wees HEEL voorzichtig.
(sorry voor dit boekwerk ... Dikke kus Ies)
-
30 April 2017 - 15:11
Nina Langenberg:
Lotte
je had me al geappt maar toch blijft het verschrikkelijk om het te lezen. En zoals je beschrijft zo oneerlijk.
Je kunt het gewoon niet begrijpen.
Deze situaties zetten je aan het denken en je gaat goed beseffen hoe goed wij het hier hebben.
Dat besef ik me ook steeds als ik in Kenia of Gambia ben geweest.
geniet van je safari en straks van je nieuwe stage.
heel veel groeten
NIna
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
